Μιλώντας σε εκδήλωση του Δήμου
Καλλιθέας με θέμα «Μικρασιατική Καταστροφή, Ιστορική Καταγραφή, Διδάγματα και
Προκλήσεις του Μέλλοντος», που πραγματοποιήθηκε στον αύλειο χώρο της Δημοτικής
Πινακοθήκης «Σοφία Λασκαρίδου», ο επικεφαλής της της δημοτικής παράταξης «ΤΩΡΑ
Καλλιθέα», αντιδήμαρχος Πολιτισμού και ΚΕΠ Λάζαρος Λασκαρίδης, έκανε τις
ακόλουθες επισημάνσεις:
«Επέτειοι,
όπως αυτές των ημερών για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από
τη
Μικρασιατική Καταστροφή, δεν προσφέρονται για πολιτικές
αντιπαραθέσεις
αλλά για ορθή ανάγνωση της ιστορίας και διδαχές από
αυτήν.
Ευτυχώς, με
το πέρασμα των χρόνων έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο οι
ποδοσφαιρικές
προσεγγίσεις του θέματος και μόνο περιθωριακές
ομάδες αποδίδουν ευθύνες στον Ελευθέριο
Βενιζέλο επειδή
ξεκίνησε και
μόνο την εκστρατεία στη Μικρά Ασία, και πρυτανεύουν οι
υπεύθυνες
προσεγγίσεις του θέματος, είτε αυτές γίνονται από
έγκριτους
ιστορικούς ή από κάθε πολίτη που θέλει να εντρυφήσει στα
πραγματικά
γεγονότα.
Ο Ελευθέριος
Βενιζέλος δεν ήταν ο λαϊκός ηγέτης που η κύρια έγνοια
του ήταν τα
χαμηλότερα οικονομικά στρώματα αλλά αποτέλεσε την
κυρίαρχη
μορφή του εθνικού ηγέτη που είχε όραμα για τον τόπο. Κι
αυτό
αποδεικνύεται περίτρανα από την Ελλάδα που παρέλαβε το
φθινόπωρο
του 1910, όταν ανέλαβε την Αρχή, κι εκείνη που παρέδωσε
μια δεκαετία
μετά.
«Η Ελλάδα
των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» που
δημιούργησε
ήταν η οραματική σύλληψη μιας ζωής, που εξέφρασε τους
πόθους του
έθνους και απαιτήθηκε πολύ αίμα, ανελέητος διπλωματικός
πυρετός και
διαρκής πυγμή και γνώση, για να επιτευχθεί.
Το ερώτημα
«που θα ήταν τα σημερινά σύνορα της χώρας αν δεν
υπήρχε η
καθοριστική-ευεργετική παρουσία του;», δεν χρειάζεται να
μπει κανείς
στον κόπο να το απαντήσει, διότι θα μας έπιανε όλους
μελαγχολία…
Ένα είναι το
αναμφισβήτητο γεγονός, το οποίο και ο ίδιος είχε
παραδεχτεί
πολλές φορές δημόσια κατά την πενταετία 1928-1933, όταν
επέστρεψε
και πάλι στη χώρα και πρωταγωνίστησε στα δρώμενά της:
Ότι την
περίοδο των μεγάλων εθνικών επιτυχιών, έβαλε σε δεύτερη
μοίρα την
ποιότητα της ζωής του απλού πολίτη. Σε αυτό το σημείο
εντοπίζεται
ακριβώς η απρόσμενη ήττα του στις εκλογές της 1 ης
Νοεμβρίου
1920.
Δυστυχώς, οι
αντίπαλοι του, οι νικητές των εκλογών, αποτέλεσαν ένα
συνονθύλευμα
ανομοιογενών δυνάμεων (του παλαιού και του νέου
πολιτικού
κόσμου), οι οποίες συνέκλιναν μόνο στον αντί-βενιζελισμό
και στην
επαναφορά του μοιραίου άνακτος Κωνσταντίνου.
Ο τελευταίος
επανήλθε στο θρόνο , ως σκιά του στρατηλάτη του
παρελθόντος
κι έχοντας ρεβανσιστικές διαθέσεις και μόνο. Κι αυτή τη
φορά δεν
είχε δίπλα του έναν στιβαρό πρωθυπουργό, όπως ήταν ο
Βενιζέλος
στις εθνικές κατακτήσεις του 1912-13, αλλά ασταθείς
κυβερνήσεις,
που διαδέχονταν η μία την άλλη.
Δυστυχώς, τα
λάθη των νικητών, μετατράπηκαν σε εγκλήματα, διότι
αυτό το
χαρακτήρα πήραν ο όλεθρος και η καταστροφή. Επιτακτική
ανάγκη
προκάλεσε τότε, την Επανάσταση του Πλαστήρα και του
Γονατά, με
τη διπλωματική συνδρομή, αμέσως μετά, του Βενιζέλου. Κι η
χώρα, με
μικρότερα πραγματικά όρια αλλά με ένα και πλέον
εκατομμύριο
κατοίκους επιπλέον, έπρεπε να σταθεί στα πόδια της. Σε
εκείνη την
περίοδο αποφασίστηκε και η «Εκτέλεση των Εξ», μετά από
μια δίκη με
συνοπτικές διαδικασίες. « Ήταν μια δίκαιη δίκη, με
αποφάσεις
που πρόεκυψαν βάσει κανόνων;» Η απάντηση είναι απλή:
Σαφώς και
όχι!
Όμως, δεν
μπορούμε να κρίνουμε το τότε στη βάση του σήμερα. Θα
αποτελούσε
κι αυτό μέγα λάθος. Εκείνο που προέχει τώρα, είναι η
συστηματική
κι όχι αποσπασματική ανάλυση των γεγονότων και ο
επανακαθορισμός
των εννοιών έθνος, λαός και τόπος!»
